O DÍA DE DESPOIS DO SEXTO DÍA

     Cando abreu o sexto selo vin que houbo un grande terremoto. O sol virouse negro coma un saco de pelo de cabra, e a lúa volveuse coma o sangue. As estrelas do ceo caíron sobre a terra, o mesmo que caen os figos cando un vento rexo abanea unha figueira; o ceo embrullouse coma se enrola un pergamiño, e todas as illas e montes remexeron nos seus asentos. Os reis da terra, e os seus magnates, os tribunos, os opulentos, os poderosos, e todos, servos ou libres, ocultáronse nas furnas e entre os penedos dos montes.

"Apocalipse", VI, 12-15.

Quen posúa intelecto que calcule o número da Besta, pois é un número humano. E este número é o seiscentos sesenta e seis.

"Apocalipse", XIII, 18.

E da boca do Dragón, da boca da Besta e máis da boca do falso Profeta saíron tres espiritos inmundos semellantes aos sapos: os espíritos dos demos que efectúan portentos para convocar aos reis de toda a terra cara á batalla do grande día do omnipotente Deus. E axuntáronos no lugar chamado "Harmagedon" en hebreo

"Apocalipse", XVI, 13-16.

Vin un novo ceo e unha nova terra, pois o primeiro ceo e a primeira terra desapareceran, e o mar xa non existía.

"Apocalipse", XXI, 1.

     Permanecían arremuiñados, ensumidos en si mesmos, illados da realidade polos seus auriculares e os seus cascos de sonido. En semellante situación parecían en disposición de aceptar calquera incongruencia, por disparatada que esta fose, ou as menos fundamentadas das afirmacións, coa máis absoluta das incapacidades para xulgalas ou para decidir por si mesmos, mentres engulían con degoro as novas acerca da argumentada e definitiva demostración do desciframento final do número da Besta: a terrible ameaza que penduraba sobre a humanidade.

     Non o puido evitar. Sentíu un profundo noxo. Porque aqueles seres, aínda que en apariencia e polo contido das súas conversas, poidesen semellar capaces de posuir coñecementos, ou un estado de opinión que lles permitisen tomar decisións, representaban a antítese do home ceibe e cualificado, rei do universo, no que sempre crera. Limitábanse a se laiar do seu infortunio, ou da lamentable incertidume daquel patético estado de non guerra, mais tampouco de paz, ao que se vían abocados. Ningún semellaba contar co pulo necesario para procurar solucións: nin tampouco ningún parecía decatarse de que aínda era súa a posibilidade de decidir o seu destino.

     Nun lugar próximo, un can e un neno estaban a xogar sobre a herba que tapizaba os espacios abertos da pequena elevación. O animal remexía sen descanso, a encollerse, ou a estarricarse, con movementos que permitían o resalte da admirable perfección da súa anatomía. O rapaz semellaba extemporaneamente feliz, mentres trataba de se comunicar con el utilizando lacónicas expresións, aínda que non chegaba a percibilas con claridade dende a distancia á que de ambos se atopaba. Soamente entón foi quen de permitirse emocións distintas. Agora foi envexa o que sentíu, aínda que tamén satisfacción. Porque, fronte a el atopábanse dous dos seres máis acabados de aquel mundo, tan contradictorio e excepcional, que ata unha simple man chea de area podía considerarse coma unha auténtica antoloxía do Universo. Ambos parecían non estar contaminados, nin desnaturalizados, gozosamente alleos á monstrosa manipulación que estaba a desvirtualo todo. Can e neno debían ser as únicas criaturas auténticamente ceibes naquel seu, ademais de excepcional, desventurado mundo.

     Permaneceu un dilatado período a se deleitar na contemplación daquel auténtico milagre, antes de reaxir camiño. Ao mesmo tempo os seus pulmóns enchéronse co arrecendo dos piñeiros e da brisa do mar. Alá embaixo este semellaba un espello enmarcado polos montes, capaz de devolver ao espacio aquela luz feble e case enigmática que precede sempre ao solpor. Había barcos a tracexar de ronseis a superficie mariña, e na veciña cidade agromaba o xordo bruar da súa contina actividade, o trepidar dos enxeños mecánicos, e o do seu trafego, máis notorio aínda, posiblemente, dende aquel elevado lugar que no interior da mesma.

     Por un intre pareceulle que voltaba a se sentir inundado polo acougo, que esquecía a brutal ameaza: un neno e un can felices, gaivotas, unha bandada de aves a esbarar maxestosamente por un aire límpido..., ao lonxe o disco do sol medio coutado pola brétema do horizonte; montes e campos decorados de verdume, e unha vila puxante á fronte. ¿Había algo máis admirable, ou máis merecedor da súa veneración e do seu respeto?

     Parecéronlle entón triviais as preocupacións que o levaran a abandonar o amoreamento humano e fuxir do aquelárrico castigo das informacións e do histerismo que principiaba a dominar a todos. Pensou que, ao mellor..., quizais..., no fondo..., non se tratase máis que dun novo alarde de propaganda barata, e que en realidade o perigo non era tan grave como se lles trata de facer crer...

     Moveu a cabeza e apretou con rabia as mans. Acababa de se decatar de que, tamén no fondo, principiaba a pensar xa coma os demais. A confiar no milagre. A agardar a que lle desen feitas as solucións...

     "¡Non!", reafirmouse. Aínda non se podía resignar a semellante claudicación. Porque, tal vez a diferencia de case que todos cantos o arrodeaban, el si cría saber que era o que realmente covizaba, e as posibilidades coas que o ser humano podía contar.

     Algo que levaba anos a tratar de comunicar a todos, especialmente aos seus cada vez máis queridos alumnos, aqueles diamantes sen brunir que a sociedade ía pondo nas súas mans ano tras ano, aos que trataba de preparar cara a un futuro que presentía, ou, quizais sería máis exacto dicir, que pretendía, glorioso. Non podía aceptar canto estaba a acontecer sen traicionar a fe que tratara de lles infundir, nin se podía resignar a que o que de tan teimudo xeito lles estaban a facer crer poidese ser a única saída, o final, a conclusión sen esperanzas. O planeta azul, a gloria de das  galaxias, non se podía ver abocado á extinción a causa da acción dun fato de irresponsables.

     Trataban de os convencer da inminencia do "Harmagedón", a definitiva, a derradeira das batallas entre o ben e o mal. A mellor de todas alternativas, logo de lles demostrar que todas as nacións, todos os orgaísmos, e mesmo cantas corporacións había sobre a terra, contaban cos analistas e as mentes máis capacitadas e brillantes para acadar solucións. E teimábase en ubicar o esceario daquel definitivo, e ó parecer necesario, combate naquela "Har Meggidó", a "Montaña de Meggidó", situada ao norte de Xerusalén, tal como lembraba que acontecera xa nos anos da súa adolescencia con ocasión de un dos moitos enfrontamentos entre árabes e israelís.

     Para el, sen embargo, logo daquel frustrado e catastrofista agoiro ficara definitivamente claro que non podía ser aquela a auténtica localización daquel "Harmagedón" tantas veces anunciado.

     Meggidó, asento dunha cidade máis de vinte veces reedificada ao longo da historia, situada nunha lomba que dominaba a farturenta e dilatada campa de Esdrelón e ao caborco que puña a esta en comunicación coa chaira litoral, a través da serra do Carmelo, fora xa testemuña de moitos combates. El mesmo tivera ocasión de contemplar a súa suxerente topografía baixo un xeneroso sol, e era sabedor de que toda ela fora tripada en múltiples ocasións por exércitos, exipcios, hititas, israelís, asirios, persas, macedonios, romanos, sarracenos, cruzados, drusos, turcos, árabes ou británicos, os resultados de cales combates a penas tiveran transcendencia nin conseguiran mudar substancialmente a historia.

     Os medios de comunicación, sen embargo, estaban a aproveitar e a deturpar naquel momento estes feitos nun intento de demostrar que era aquel o paradigmático esceario do nunca desexado encontro do punto final. O servilismo dos informadores mesmo tendía a esaxerar as habituais tensións entre árabes e israelís, ata convertilas en hipotéticos e insuperables desacordos, aos que relacionaba con outros non menos imaxinarios apoios a senllos bandos, coma xeito de convencer a audiencia da inminencia do dramático desenlace.

     Seiscentos sesenta e seis era o número da Besta. A interpretación desta críptica cifra, realizada en base ás máis sofisticadas lecturas dos valores numéricos das letras a través de distintos alfabetos, daba coma resultado, precisamente, o nome do máis representativo ideólogo da facción enemiga. Parecía ficar, pois, absolutamente nidio todo. E, a partir de ahí, era xa doado saber tamén quen representaba as forzas do ben e quen as do mal, así coma que eran eles quenes tiñan a fortuna de se atopar no bando acertado. Con base a isto, parecía evidente que tampouco deberían de se preocupar por nada. Mais non era esta a mensaxe que estaban a lles transmitir. Algo había que os obrigaba a a ter cada vez máis medo.

     Presentírao Gandhi, había tamén moito tempo: "Non debería de haber lugar para máquinas que concentren o poder nunhas poucas mans, e transformen aos homes en meros encargados delas".

     Mais, desafortunadamente, tales enxeños existían, e tamén a dependencia que aquel tan abertamente insinuara, xa daquela, coas súas palabras. Tampouco era esta a primeira vez na historia na que a humanidade se vira fronte a unha situación semellante.

     O seu canto á capacidade humana e ao seu futuro baseábase, precisamente, nalgo que partía deste suposto. Habitualmente adoptaba presentalo por medio dunha reseña ou epítome, un breve e sinxelo relato, capaz de ser entendido e asumido por calquera, que compendiaba canto pensaba ao respecto. Tratábase dunha exposición que, de tanto contala, chegou a ser quen de a repetir en calquera momento e situación, prácticamente sen necesidade de pensar sequera, coma se dunha oración ou dunha aliteración poética se tratase:

     Procedía das inmensidades do espacio exterior. Ao contacto coa atmósfera terrestre acendeuse coma un mixto, e a súa temperatura aumentou rápida e inexorablemente.

     Cando esta alcanzaba xa moitos miles de graos, estourou. Esfarelouse no aire, igual que unha man de fariña botada ao vento, de xeito que nada máis que o seu núcleo chegou a impactar co planeta. Mais fixoo batendo nel cun peso, a causa da súa enerxia cinética, de moitos millóns de toneladas, que fenderon o fondo do Océano,

     A violencia da colisión desplazou a Siberia tres mil cincocentos quilómetros cara ao norte. As súas augas xeáronse. Miles de elefantes, rinocerontes peludos, tigres, e outros animais das súas chairas, pereceron instantaneamente. Esgazáronse as montañas que abeiraban o inmenso mar interior que ocupaba o actual deserto de Gobi. Unha avalancha incontible de auga de 25 quilómetros de frente saiu del, e barreu implacable as estepas asiáticas cara ao occidente, ata o mar Caspio, o Negro, e o Mediterráneo, onde se detivo.

     Erguéuse subitamente a Cordilleira dos Andes, disparando o porto de Tiahuanaco, situado ata aquel momento ao nivel do mar, ata o lugar que agora ocupa, a 3.825 metros de altura.

     Cun estrondo antes nunca escoitado, unha columna de lume, chea de gases, cinzas e magma ardente, xurdiu das enormes feridas que se abriron na superficie da Terra.

     "O sur volveuse norte... E a Terra deu a volta", lembrarían máis tarde os exipcios.

   No seu confinamento da pequena illa de Patmos, Xoán o Teólogo, deixaría tamén constancia escrita do seu coñecemento daquel terrible acontecemento: "Vin unha estrela que caía do ceo sobre a Terra, á que lle foi dada a chave do abismo. E abreu un profundo pozo do que subíu fume coma dun grande forno, escurecendo o aire e o sol".

     En miles de millas de extensión ardeu todo ou púxose incandescente. Ferveu a auga do Océano. Quilómetros cúbicos de mar convertíronse en vapor, que se mesturou coas cinzas e a poeira. As nubes escureceron o sol. Os volcáns estouraron, sacudindo a Terra.

    "Despois dun terrible día e dunha terrible noite, a illa rexia dos atlantes afundíuse", lembraría Platón, en Atenas, séculos despois.

    A Corrente do Golfo puido chegar entón por primeira vez a Europa, modificando o seu clima extremo. A capa de xeo que cobría Escandinavia, as illas Británicas, e medio continente, desapareceu. Fundíuse parte do casquete polar. O nivel do mar subeu considerablemente. Millóns de quilómetros cadrados de terras da plataforma continental e das illas, ata entón habitables, ficaron baixo as augas.

    A civilización espallada polas terras que ocupaban unha parte do Pacífico, a lexendaria Mú, pereceu tamén. Desapareceu o seu imperio de cento cincuenta mil anos a mans dos cincocentos volcáns que había no seu territorio. Os maias recolleron e transmitiron o feito a través dos tempos:

    "Mú, a terra das colinas de barro, foi sacrificada. Despois de terse erguido por dúas veces, desapareceu durante a noite. Minado por debaixo por soterrados volcáns, cedeu o chan, e dez nacións ficaron arrasadas e aniquiladas. Afundíronse xunto cos seus sesenta e catro millóns de habitantes".

   O vapor condensado na atmósfera retornou entón á terra en forma de chuvias impetuosas. Incontables ríos de auga barreron canto se atopaba sobre a superficie. O nivel medio das precipitacións alcanzou alturas incríbles.

     O Xénesis lémbranos con suma precisión as consecuencias:

    "Pereceron cantos seres se movían sobre a terra; aves, gando, bestas, cantos animais pululaban sobre o chan, e todos os homes. Todo canto tiña un hálito de vida nos seus fuciños e todo canto se atopaba sobre a terra seca, morreu".

    As bibliotecas de Babilonia e Nínive, nas chairas do Éufrates, gardaron así mesmo a testemuña insólita dun dos escasos supervivintes da catástrofe. O seu nome, Utnapishtim. Estas son algunhas das súas palabras:

Observei o estado do tempo

e vin que ameazaba tormenta.

Subín á nave e fechei o zapón principal;

Puzur Amurri, o bateleiro,

fixo o mesmo cos outros, e tomou o mando.

Cando apuntou a alba

unha negra nube cobría o horizonte.

No seu interior treboaba Adad,

mentres Shallat e Hanis ían diante,

a correr coma heraldos por riba das lombas e das chairas;

Erragal arrincaba as estacas dos encoros

e Ninurta precipitaba as augas.

Os "anunnaki" erguían os fachicos

e prendían os campos co seu lume.

A vasta extensión da Terra foi sacudida coma unha tarteira.

Durante un día soplou do sur a tormenta,

cada vez máis lixeira, asolagando montañas

e atinxindo a todos, coma se fose unha batalla.

Os deuses, coma cans acobardados,

agoucháronse onda a muralla.

Cheos de humildade saloucaban sentados,

apretando os beizos.

Seis días e seis noites

correron o vento e as cataratas do Ceo.

Ao séptimo día acougaron as augas.

Fixérase un silencio coma despois dunha batalla.

O mar volvérase tranquilo.

A estarrecedora tempestade cesara.

Ollei para aquel mar, xa maino;

os homes volvéranse lama;

a superficie da Terra era unha desolada e uniforme extensión.

..............................................................

     Pavorosa descripción.

     Tal era o relato que repetía constantemente, un ano despois de outro, curso tras curso. Posiblemente, có paso do tempo mesmo debeu de ter acadado unha certa calidade na súa exposición, posto que a reseña chegara, sabíao perfectamente, ao propio cerne dos seus corazóns. De feito, moitos dos seus alumnos eran capaces de repetir parágrafos enteiros da mesma, proba do seu interese, e da angustia que o seu contido lles producía.

     Non podía ignorar, sen embargo, que era moi posible que, en realidade, nada tivese acontecido do xeito coma refería, particularidade, por outra banda, que nunca tratara de ocultar coa intención de que ningunha das súas alusións e metáforas poidesen ser considerados coma un xeito calquera de manipulación. Tamén era certo que, canto afirmaba, procuraba basealo sempre en toda unha cadea de testemuñas e situacións, tanto textuais e literarias, coma xeolóxicas, e mesmo arqueolóxicas, que semellaban avalialo, de xeito que os contidos de todo este tecido poidesen producir o efecto que trataba de procurar.

     A este respecto amosáralles aos seus alumnos diapositivas que rexistraban pegadas, evidentemente humanas, en estratos xeolóxicos antiquísimos, ou estudos acerca dos orificios atopados nas osamentas de seres que viviran miles de anos antes de que tivese principiado a historia, que non podían ter sido producidos senón por balas. Explicáralles así mesmo a fauna siberiana e os achados localizados no seu xeado chan. Quería habitualos á idea de que, moi posiblemente, a humanidade debía de ter padecido procesos cíclicos, e que era moito máis antiga, e sobrevivira a máis destruccións das que o noso actual estado de coñecementos parecía disposto a admitir.

     De feito, a Ciencia non conseguira chegar aínda a un acordo sequera sobre un feíto tan transcendental coma o da nosa orixe, dubidando acerca de si o ser humano procedía dunha escisión evolutiva acontecida había un indeterminado número de millóns de anos, a partir dun primate, ou se fóramos un ser absolutamente difererenciado xa dende o principio.

  A realidade era que entre os científicos máis ortodoxos convivían diferentes opinións, baseadas en estudos sobre o acervo xenético, diferencias inmunolóxicas, bioloxías moleculares, ou análises químicos e estructurais, efectuados sobre os máis antigos residuos considerados coma humanos cos que se contaba. Tampouco conseguira explicar aínda satisfactoriamente ninguén a convivencia no pasado de diferentes especies de homínidos, nin a súa substitución, había a penas uns poucos miles de anos, pola actual especie humana que, sen embargo, en tan curto espacio de tempo, pasara de estar constituída por uns cantos e espallados grupúsculos de seres, a saturar o planeta con varios miles de millóns de indivíduos.

     Fora entre estas febles liñas que tivera que elaborar a súa exposición narrativa.

     Xunto cos seus alunnos analisara tamén as 168 lendas que sobre diluvios foran recollidas entre as diversas nacións que poboan a Terra. Estudaron, así mesmo, as placas continentais, a dorsal Atlántica, a falla islandesa, e tamén aquela enigmática tranquilita atopada no fondo do mar dos Açores, da que se sabía que vitrificaba en seco. Coñeceron traballos topográficos que demostraban o alongamento do curso dos ríos baixo o mar, naquela antiga plataforma continental, agora asolagada, así coma fotografías de monumentos e diques artificiais que, aínda que cubertos polas augas, era doado localizar nas ribeiras de todos os mares.

"Castigo dos deuses", afirmara Utnapishtim. "Castigo dos deuses", sinalarían os exipcios. "Castigo dos deuses", transmitíronnos os maias. "Castigo de Deus", sentenciara a Biblia.

     "Fixérase un silencio coma despois dunha batalla". O silencio da morte. Os homes volvéranse lama. A penas uns illados e reducidos grupos, asentados nos lugares máis recónditos, conseguiran conservar a vida. Eles foron os herdeiros daquela ruína.

     Lémbranolo Platón: "Cada vez que as cousas se atopan relativamente orgaizadas, velahí que, a intervalos regulares, coma unha enfermidade, as ondas do ceo caen sobre nós e deixan coma superviventes aos iletrados e aos ignorantes".

     Pereceran millóns de homes. Nada máis lograran salvarse algúns dos que ocupaban os lugares máis alonxados e inaccesibles: os iletrados e os ignorantes.

     "Fixérase un silencio coma despois dunha batalla". Un silencio de morte. Os homes volvéranse lama. Desaparecera toda amostra de civilización e de cultura. A morte, a barbarie, o desamparo e a desolación eran donos do mundo.

     A súa voz, a súa expresión, e os seus ademáns, pacentemente estudiados e calculados, foran os encargados de proxectar sobre eles, durante anos, aquelas imaxes e súa mensaxe, destinados a preparar as súas mentes e o seu espírito para o ideal que trataba de lles inculcar.

     O relato, sen embargo, non remataba alí. Continuaba. Porque, logo de lles facer ver en toda a súa crueza a postración e as dificultades ás que a humanidade se vira entón abocada, procurara facerlles sentir despois o orgullo de saber que aqueles escasos supervivintes, aqueles infortunados antepasados comúns, espidos e desasistidos, souperan comenzar de novo. E que, aínda acosados pola fame, a enfermidade, a miseria, a inxusticia, a inseguridade, e mesmo a morte, conseguiran reaxir o seu camiño de séculos. Os fillos daqueles iletrados e ignorantes sobreviventes conseguiran facer de novo productiva a superficie do incomparable planeta no que lles correspondera vivir, dominando o tempo, a terra, o mar, e o aire, e ata ás súas propias limitacións.

     Os fillos daqueles que se volveran lama, tal vez por designio dos deuses, multiplicáronse e ocuparon de novo os vastos territorios que se espallaban diante deles; xeraron novos pobos e nacións, e souperon utilizar cantos recursos e posibilidades lles ofrecía a pródiga natureza que os arrodeaba. O seu xenio permitíulles superar as máis adversas dificultades. Os seus coñecementos pareceron non ter límites.

     Gustara sempre de se recrear coas reaccións que ían producindo as súas palabras. Advertíaas a través da súa expresión complacida, ou do entusiasmo co que ollaban despois a paisaxe que se acolumbraba a través das fiestras e dos ventanais, como se a sentisen máis súa, e ao mesmo tempo máis admirable, ou máis merecedora de ser amada e defendida. E disfrutaba tratando de adeviñar a satisfacción que debían de sentir por se saber moradores dun planeta cheo de semellantes posibilidades.

     Tal fora o seu xeito de conducilos. Enorgullecíao poder afirmar que unha grande parte daqueles discípulos rematara por militar en orgaizacións ecoloxistas, ou a realizar desinteresadas actividades asistenciais entre os seus próximos nos países menos favorecidos. Era o resultado de tantos anos de dedicación e entrega. Podía, en certo xeito, asegurar que os tiña iniciado, ou feito partícipes, daquela vella afirmación de Christiaan Huygens, que el tomara coma norte e guía da súa vida: "O mundo é a miña patria, a ciencia a miña relixión".

     Mais, tristemente, agora atopábase no dooroso trance de ter que admitir o seu fracaso.

   Porque o mundo non era coma el llo amosara. O seu erro, o seu imperdonable erro, consistía en que tratara de facerllo ver, máis que como realmente era, como lle tería gustado que fose, de xeito que as súas palabras poidesen conducilos a cobizar aquelas elevadas metas. Mais a realidade era ben distinta.

     Porque, onda aquel home por el magnificado, aquel ser con cobizas de eternidade, e paralelamente a el, había outro do que nunca tivera o valor de se ocupar: o home que, ao mesmo tempo que en coñecementos, medrara tamén en poder.

     O Poder era, sen ningunha clase de dúbidas, outra sorte de asombro merecedora de que tamén se tivese ocupado compridamente dela. Porque o Poder era algo capaz, así mesmo, de acadar os máis admirables logros. O Poder creara reinos e imperios. Fora quen de achanzar montes, mudar o curso dos ríos, desecar lagos e mares, curar enfermedades, incrementar a producción de alimentos, ou mesmo conxurar calquera outra ameaza en forma de meteorito que poidese aparecer no espacio; feitos todos eles admirables e demostrativos da extraordinaria capacidade humana para acadar aquelas cotas de perfección, cada vez máis elevadas, tantas veces por el loubadas.

     Mais, e isto sabíao tamén perfectamente, o Poder era ao mesmo tempo o xeito a través do cal acababa de se manifestar a Besta que todo ser humano leva sempre no seu interior. Algo que se evidenciaba a penas este conseguía acadar calquera pequena parcela do mesmo, por cativa e efímera que  fose.

     Baixo os auspicios do Poder, os admirables logros do ser humano, mesmo os máis relevantes, foran levados a termo con sacrificio de dereitos, seres, pobos, e aínda de nacións enteiras. Todo en aras da continuidade do propio Poder. Non nas do ben común, aínda que se chegasen a utilizar auténticos sofismas e malabarismos dialécticos para tratar de facer ver que era isto o que se trataba de procurar. No nome das dinastías, do dereito, do propio ben común, dos avances sociais, da humanidade, da dignidade, do honor, e aínda no nome mesmo de Deus, o Poder, en base a inamovibles criterios, ou a máis que discutibles fundamentalismos, cobrábase día a día un ininterrumpido tributo de sangue e de ilusións.

     Nada disto ignoraba, aínda que se tivese gardado sempre de mencionalo. Mais era agora, que semellaba xa tarde para lle pór remedio, cando se decataba en toda a súa crueza da necesidade de telo encarado.

     Porque, no seu empeño por perpetuarse, o Poder introducírase por cantas fendas e intersticios había na sociedade, nas colectividades e nas orgaizacións, ata controlalas do xeito máis absoluto, de maneira que ningunha outra opción, que non fose a súa, puidese contar coa menor posibilidade. Utilizando tan sutil xeito de proceder, o Poder impuña as leis que máis lle conviñan, xogando mesmo coa semántica das palabras que utilizaba; discriminaba coa coor da pel, as crencias, as culturas, e ata co xeito mesmo de pensar. O Poder falseou a verdade, a historia, e a xusticia, e utilizou, desvirtuándoos no seu propio beneficio, ata aos propios designios divinos. Anulou a individualidade dos seres humanos, e creou novos e intocables mitos.

     O Poder controlou, manipulou e orquestou a información; fixo mofa da lei e do dereito; e converteu a propia existencia nun deturpado e perpetuo eufemismo.

     Utilizou a escravitude, ou substituína por servidumes e dependencias tan infamantes ou máis que a propia escravitude. Asegurouse o sometimento e o control de pobos e de nacións. Masificou ao home, anulouno, e utilizouno no seu propio beneficio, tirándolle o dereito á liberdade e ao amparo da propia lei. Fiscalizou no interior do seu pensamento. E, utilizando a súa inmensa capacidade técnica, convertíu a natureza e os mares nunha inmensa e nauseabunda esterqueira que ameazaba gravemente o vital equilibrio do planeta. Para o Poder e os seus acólitos, todo era válido, xustificable, e mesmo desexable.

"O home branco trata á súa nai, a Terra, e ao seu irmán, o Firmamento, coma obxetos que se compran e se venden, coma ovellas ou doas de coores. A súa cobiza devorará o mundo, deixando detrás nada máis que deserto. Xa non hai lugar onde poder escoitar coma se abren as follas das árbores. Remata a vida e comenza a supervivencia".

     Levábaas gravadas na mente. Lembraba perfectamente estas palabras, pronunciadas por un inculto e iletrado indíxena de mediados do século XIX. Unha das moitas advertencias que o Poder non quixera escoitar nunca. Porque para este tampouco endexamais se conculcaba ningunha clase de lei. Nin siquera as da natureza, xa que esta -afirmaban serviles sapientes- "regulábase a si mesma". O poder soupo orgaizarse para acadar o cerne de todas as causas, de xeito que fose imposible transgredir ningunha das súas disposicións, auténticamente transcendentes.

     E cando os descendentes daqueles que se convertiran en lama naquela triste xeira, aínda que capaces de volver a tentar os medios para que a Terra se poidese converter de novo no paraíso capaz de acobexar a cantos seres nela nacían e medraban; cando xa a humana proxenie consideraba ter chegado ao límite da súa claudicación e dependencia colectivas; cando parecían non ter xa máis nada que ofrecerlle e cabía agardar que o seguinte paso poidese traer indicios sequera dunha cativa liberación, ou dun pequeno e favorable cambio, o Poder atopara un novo e decisivo argumento alienador: o da destrucción total.

     Algo que rebasaba os lindeiros do imaxinable, e tamén a proba do seu persoal fracaso coma conductor de seres. Por que, ¿coma conxugar o seu dilatado canto ao humano liñaxe con semellante realidade?

     O Poder amosáralles un pequeno utensilio. Un belo aparello de coor bermella, construído cun dos moitos e sofisticados materiais que conseguira crear o inesgotable xenio humano. Aquel obxeto, en apariencia intrascendente, estaba sen embargo destinado a se converter na chave do futuro do planeta. Bastaba nada máis que alguén fixese uso del.

     A súa soa existencia detivo toda posibilidade de razoamento, e sacrificou as inmensas posibilidades que todos sabían que existían aínda: Converteuse no argumento inapelable, terminante, definitivo.

     O terrible, se é que despois de semellante situación podía haber algo capaz de ser deste xeito considerado, e o que máis fería a súa dignidade, era o ter a plena consciencia de saber que quen tiña a potestade de dispor deste argumento non era ningún deus poderoso. Tampouco se trataba de ningún personaxe doctado dun supremo intelecto, diante do que non cabía máis camiño que amosar o máis grande dos respetos. Non. Calquera cidadán estaba en condicións de advertir sen ningunha clase de esforzo, que aquel privilexiado ser non posuía ningunha especial capacidade, nin ningún excepcional índice de intelixencia que poidese facer crer, tanto a el mesmo como aos seus demáis conxéneres, que fose superior a eles ou, cando menos, que contara cunha particular aptitude para determinar que era o que máis lle podía convir ás miríadas de seres que poboaban  o mundo.

     Non. A triste realidade era que non se trataba máis que dun simple home. Un home arrodeado de todas as limitacións, e padecedor das mesmas dúbidas e vacilacións que a inmensa maioría deles. Mesmo había motivos máis que sobrados para sospeitar que era aínda menos libre e capacitado que a maior parte dos habitantes da terra.

     Tan só unha cousa o diferenciaba dos demáis: que el tiña o Poder.

     ¿Ou sería máis doado pensar que en realidade era o Poder quen o tiña a el?

     Un ser coma este, pois, era o que podía ter, ou crer que tiña, o deber de tomar a decisión de utilizar aquel bermello aparello. Ningún outro de cantos ían ter que verse involucrados naquel inútil holocausto, contaba. Ningún outro, e posiblemente tampouco o propio responsable, coñecía en toda a súa complexidade a enmadeixada rede de influencias, decisións, e intereses que podían conducilo a ter que adoptar aquela solución extrema.

     Non facía falta nada máis que xurdise o detonante. ¿E cal podería ser este?: O medo... a conveniencia... a dignidade... a desconfianza... a traición...

     Continuaban a serlles repetidos ata a saciedade o número e o nome da Besta. E aínda que ninguén se molestase en llos lembrar, resultaba perfectamente doado decatarse de quenes poderían ser tamén o Dragón e o Falso Profeta que aparecían onda ela na apocalíptica visión de Xoán, o Teólogo. O panorama estaba xa perfectamente tracexado, mentres algúns dos comentaristas aproveitaban a ocasión para efectuar auténticos alardes de erudición e coñecementos para lles describir e visualizar a través de acendidas palabras, dignas de mellor causa, a cova na que este recibira a revelación que a súa notable prosa convertira despois naquel incomparable relatorio, fonte ao mesmo tempo de estudio e análise ao longo xa de dous milenios. Cantos os escoitaban acababan por se sentir trasladados á metade da montaña de Patmos, dominando a ampla e azul baía que se dibuxaba aos seus pés, cara ao abrente, ou mesmo créndose capaces de esculcar as saídas do sol por detrás dos outeiros da inmediata illa de Lipsoi, e de imaxinar a límpida atmósfera do Exeo e a luz que impregnaba a súa paisaxe.

     Teimaban tamén, na súa mensaxe, na existencia da inequívoca intervención de Deus en todo canto estaba a acontecer, cousa que bastaba para convencer aínda aos máis reticentes, de que se atopaban no campo axeitado. Por outra banda, aseguraban, eran tamén evidentes as coordenadas marcadas polos catro primeiros selos a Xoán revelados, para que non abrigasen dúbida ningunha: os xinetes da guerra, a revolución, a fame e a peste cabalgaban xa ao seu antollo polo planeta, sacudíndoo de arriba a abaixo en constantes, aínda que, de momento, controlados conflictos.

     Silenciaban, ou pasaban por alto, sen embargo, a terrible situación que, segundo revelaba o quinto selo, estaban a padecer cantos tentaban defender a razón e o dereito. Era, evidentemente, demasiado perigoso ocuparse dunha realidade coma esta, que se podía volver contra o mesmo Poder.

     O acento e a exposición cargábase no sexto dos selos, de xeito que todos poidesen comprobar, coa máxima pormenorización a exactitude da súa advertencia de que no mundo estábanse a esfarelar todos os sistemas, e que xurdía a máis terrible das anarquías,... se ben que nada máis que nos lugares non sometidos ao Poder.

     Faltaba nada máis  por se cumprir a mensaxe do séptimo e derradeiro selo, a que anunciaba o resultado daquel combate final entre o ben e o mal, o decisivo e inapelable "Harmagedón".

     Morría o solpor. As sombras cobregueaban xa sobre o agrisallado do mar e as abas dos montes, mentres no ceo principiaban a escintilar as primeiras estrelas. As luces da cidade e as dos buques da baía enmarcaban, chatolándoa, o resto da paisaxe. E corría unha grata brisa a remexer lenemente a vexetación circundante, acariciando ao mesmo tempo a masa capilar da súa epiderme. Aínda que de xeito case que inaudible, cantaban tamén as corriolas.

     Chegara xa ao cume do outeiro, onda a hermida. Perto dela había un cruceiro de pedra, chantado no medio dun enorme penedo. Algo máis abaixo, sobre o céspede, seguían a remexer, felices aínda, o can e o neno, proseguindo o seu interminable e alegre xogo. Aos seus oídos continuaba a chegar tamén o murmurio dos comentarios de xente, cobizosa de información, afortunadamente demasiado lonxe para que os poidese entender. ¿É que había aínda alguén capaz de atopar algunha verdade no medio daquela desvergonzada manipulación? Semellaba coma se non bastase xa o drama ao que estaban abocados, que aínda parecían ter a obriga de ter que tomar partido. Algo tráxicamente absurdo. Estaban a seren conducidos ao exterminio, e pretendíase que aplaudisen por semellante deferencia.

     Sentíuse impotente unha vez máis. Porque todo aquilo era real e tanxible, non producto do seu anguriado espírito. O Poder atopábase en todas as partes, e contaba cos medios para alcanzar á máis avisada das mentes, anular vontades, e decidir por elas. Contra isto era contra o que non soupera preparar aos seus.

     Algo o distraeu entón. Un pequeno ser, negro e orelludo, de alas membranosas, pasou a revolexar onda el. Por uns intres seguíuno na súa imprecisa traxectoria, en certo xeito semellante á dunha volvoreta. Tratábase dun morcego, un dos máis sorprendentes habitantes do planeta. Aquel extrano mamífero, capaz de voar, era en realidade un dos máis vellos especímenes existentes. Xunto con algúns anfibios, certas árbores, e un pequeno número de aves e insectos, era unha das poucas criaturas que, millóns de anos atrás, cando aínda nin se sospeitaba sequera a aparición dos seres humanos, conseguiran sobrevivir á catástrofe que acabara cos dinosaurios e coa maior parte das especies que daquela poboaban a terra. Aquel diminuto ser resultaba unha elocuente e excepcional testemuña no novo e extremo momento que estaban a vivir.

     Escoitou un brado. Un brado lene, aínda que sorprendentemente sostido, contínuo, que se lle antollou que agabeaba polas encostas, dende o pé mesmo do monte, a través da foresta e do propio aire do crepúsculo. Advertíu coma o can detía entón, por primeira vez, o seu contínuo remexer e se estarricaba cara o ceo. Despois, logo duns tensos momentos, veu coma ouveaba. Un ouveo longo e perdido, que fixo estremecer todas as células do seu organismo.

     E foi así que el, o home, chegou a advertir a causa. Estaba alí, no alto. Eran unhas liñas bermellas que se debuxaban sobre a bóveda celeste mentres avanzaban velozmente cara ao poñente. Os raios do sol, oculto xa detrás do horizonte, tirábanlles aínda brillantes destellos metálicos.

     Ficou abraiado. O tráfego, o pulso da cidade, pareceron deterse tamén. Producíuse un silencio terriblemente compacto, solidariamente colectivo. Cantos se atopaban en todo o que abranguían os seus ollos pareceron decatarse por fin do engano. Veu como a maioría guindaba ao chan os seus aparellos e pateábaos con desespero. Outros seguían aínda a escoitar, como á procura de palabras capaces de os convencer do beneplácito e da conveniencia da nova situación.

     Mais era demasiado tarde xa. Tan só uns minutos debían separar o encontro daquela mortífera andanada coa que procedía do outro bando. A Besta tirárase definitivamente a careta, e amosábase a todos en toda a súa ominosa irracionalidade.

     Despois dun acelerado latexar sentíu que lle mirraban as forzas. Deixouse cair de xoenllos, derrotado, vencido. A súa man aferrou aínda un puñado de terra e levouno trémulo aos beizos. Era o seu derradeiro acto de amor e liberdade. A súa despedida. Porque aquela pequena porción de materia gardaba o arrecendo da terra húmida e fértil, patrimonio único e insustituíble da humanidade:

"E cando abreu o séptimo selo, houbo un silencio coma de media hora".

     O día de despois do sexto día descansara a suprema intelixencia. E nese mesmo momento, o home considerou conveniente principiar a tomar as súas propias decisións.

     A labarada convertíu en día a noite eterna das galaxias, iluminando os planetas e os satélites mortos que arrodean a Terra, ata perderse máis alá do espacio infinito.

     Despois fíxose un silencio, coma despois dunha batalla. Un silencio de morte.

   Os seres humanos volvéranse pó. Triste e definitiva consecuencia da súa incapacidade para discernir ou comprender que era o que máis lle podía convir. O máis notable de todos os seres creados pola suprema intelixencia que gobernaba o Universo acababa de tomar aquela disparatada decisión.

     Tíñano anunciado moitos. Nunca faltaran os agoiros nin as advertencias, aínda que ningunha tan clara e precisa, quizais, como a de Xoán. Mais a súa voz perdérase coma o vento no deserto.

    Nesta ocasión, sen embargo, non habería sequera un ignorante e iletrado aborixe, nin tampouco ningún outro Utnapishtim, capaz de sobrevivir para reaxir de novo o camiño ou dar a postreira testemuña de quen fora realmente a Besta, ou de insinuar que todo canto acontecera poidese tratarse do castigo dunha divinidade calquera, por indubidables motivos, resentida.

VIGO: 14-7-98  (Publicado na Biblioteca Virtual Galega no ano 2002).