A VIRXE DE GUADALUPE

     Na noite do pasado 10 de setembro máis de cincuenta mil persoas, que se axuntaran na vila de Rianxo con gallo de celebración da festa da súa Patroa, entoaron á luz de candeas e de fachicos a celebérrima "Rianxeira". Un feito que foi amplamente difundido polos nosos medios.

      Meditando agora sobre o que puideron, ou deberon, de sentir todas elas nese especial intre, non podo menos que lembrar a íntima exaltacion que experimentara nun tempo bastante afastado xa coma foi o ano 1967 por algo estreitamente relacionado coa mesma cantiga.

      A circunstancia producírase no decurso dunha peregrinaxe por Terra Santa nuns intres   especialmente sinalados. Na ocasión á que me estou a referir (1), logo de subir en autocarros dende as ribeiras do Mar Morto, no intre de pasar o altiño que ocupa Betania, a vila de Lázaro, cáse que de súpeto, ofrecéronse á nosa contemplación o esplendor e a lumieira de Xerusalén, as murallas do seu Templo e a Cúpula da Rocha, silueteadas sobre as luces e os reflexos dos modernos edificios da cidade nova, que se erguía detrás.

     Entusiasmadas polo espectáculo, un grupo de monxas propuxo entón que, o mesmo que os millóns de peregrinos que nos precederan ao longo dos tempos, entráramos na Cidade Santa entoando unha cantiga. En todo caso debo de aclarar que no autobús no que me atopaba, non había ningún outro galego a parte de min. Pois ben, coas xanelas do mesmo completamente abertas, a mítica Rianxeira, o cántico que aquelas elixiron, resoou admirable en todo o Val de Josafat, contra o Monte do Templo, así coma nas murallas e os baluartes cos que o sultán turco Solimán o Magnífico arrodeara Xerusalén en 1538, e tamén na fachada da basílica de Todas as Nacións, a tumba da Virxe, a Porta dos Leóns, a Igrexa de Santa Ana, ou na admirable Porta de Damasco, o lugar onde pouco despois remataba o noso percorrido, próxima ao hotel Holy Land e próxima tamén á impresionante estructura de Notre-Dame de France, daquela en plena fronteira xordano-israelí.

         Mais debo de confesar tamén que, en tan memorable ocasión, eu non cantei. Non o puiden facer. Nin sequera conseguín artellar unha palabra. Tan só puiden chorar. Chorei de auténtica emoción  (2).

   (Publicado no ano 2010 no número 169 da Revista Encrucillada)

NOTAS:
(1) Era o día 31 de maio do ano 1967.
(2) Máis datos sobre esta cuestión no relato  "¡Xerusalén, Xerusalén!", publicado en 1992.
      Unhas datas despois, entre o 5 e o 10 de xuño, tivo lugar a coñecida Guerra dos Seis Días.