STAT SUA CUIQUE DIES, BREVE ET IRREPARABILE TEMPUS

                                                                           Cada un ten marcado o seu día;
                                                                      breve e irreparable é a existencia.
                 
                                                                      Publio Virgilio Maron (70-19 a. C.)

      Cando chegaches sorprendiches a todos polos teus elevados peso e tamaño. E fuches rebelde xa dende aquel mesmo momento. Tamén nos resultou difícil conseguir que comeses. Porén mantivécheste sempre san e cheo de ledicia.

     Ao ir á escola e principiarlle a dar patadas ao balón, sorprendíchesnos a todos por lle chamar "furóns" aos disparos á portería que considerabas máis fortes e poderosos que os habituais.

      Estudar non parecía ser ningunha das túas prioridades na vida. O único positivo que en ti advertín foi que, a pesar de todo, asimilabas perfectamente canto ao teu arredor acontecía.
 
      Aos sete anos fixéchesme saber con grande convencimento: Non quero estudar máis. Xa sei todo o que hai que saber.

      Aínda así demostraches unha notable capacidade de proxección, ata o punto de adestrar sobre o céspede da avenida de Casteao a varios rapaces dos edificios pròximos, tal coma viras facer aos xogadores do Celta, en Balaídos.

      Tiñas 12 anos cando te levei, xunto coa túa nai e un dos teus irmáns a Bretaña, Cornualles, Gales, Irlanda e Inglatera, coma parte dunha das miñas viaxes para me documentar sobre o Rei Artur. No decurso da mesma presenciaches a derradeira etapa do "Tour de France", en París, e subiches á Torre Eiffell. Tamén memorizaches de xeito admirable todo canto che fun dicindo.

      Leveite varias veces a Portugal. Viaxaches no teleférico da praia de Nazaré, visitaches a illa Berlenga, fuches no metro, os autobuses, o tranvía de Lisboa, e no "ferry" que unía Setúbal con Troia. Asímesmo acompañáchesme a Andalucía e a Marrocos.

      Mais, despois de pasar os 17 anos as cousas complicáronse. Porque, en vez de te procurar un traballo, ou deixar que nós cho procurásemos, preferiches dedicarte a ocupacións de escaso ou nulo futuro, como as colleitas de uvas, mazáns, merotes, patacas, peras, ou cereixas, nos Países Baixos, Francia, Estremadura ou Italia.

      Das terras onde viviu Dante tornaches entusiasmado:

      -Papá, en Italia aforrei case que un millón de Liras.

      -Supoño -tívenche que aclarar- que xa debes de saber que esa cantidade non equivale sequera a noventa mil pesetas. . .

      Porén tiraches á primeira o Carnet de Conducir, e eu avaleiche despois un préstimo para que mercases un coche de segunda man, que, infortunadamente, non che durou moito, porque non eras todo o experimentando que se precisaba para te desenvolver sen perigo estrada adiante.

      ¿Qué máis podo dicir?, cometeches moitos erros na vida, é certo. ¿Quen non?. Mais entre eles non se atopan os de abandoar aos dous cans e aos dous gatos que che facían compaña. Eles foron os teus fieis e entregados amigos. Tamen é moi posible que nós, os teus pais, non estivésemos sempre a altura que demandaban as túas circunstancias.

       E un tristeiro día de principos do pasado mes de novembro, o teu sorriso e a túa alegría esvaéronse para sempre, sen que ninguén soubese explicarnos as causas. Fúcheste mentres durmías, deixandonos á túa nai, aos teus irmáns, e a todos cantos te amábamos, sumidos no máis profundo dos desacougos. Caronte, o vello barqueiro da longa barba gris, aquel que manexa a súa embarcación cun garfo, conducírate á outra beira do Letheo, o río do Esquecemento.

       As túas cinzas vertémolas dúas noites despois no Mar de Vigo, dende un dos peiraos de Bouzas. Era o 11-11-11.

       Varios días máis tarde alguén, con graves carecias para se expresar, chamoume:

       -¿Es padre de Adrián? . . . Soy amigo de él, quiero hablarle . . . Llamo desde Senegal . . .

      E cando o fixen partícipe do que acontecera, colgou. A pesar disto, o seu breve comentario fora suficiente pare me facer saber que o noso fillo deixara, polo menos, un amigo neste mundo. Un amigo africano. Algo importante, pois, deprendera de nós. O noso esforzo e a nosa dedicación non foran por conpleto estériles.

      Unha destacada escritora, amiga da familia que, tanto pola cor dos ollos coma polas túas guedellas, che atopara marcadas semellanzas con Lord Byron, chegou a coller o costume de te chamar por este nome. Nin que aventara que te puideses marchar tamén practicamente á mesma idade que o poeta inglés.

                                          Time writes no wrinkle on thine azure brow;
                                       Such as creation's dawn beheld, thou rolles now.

                                          O tempo non escribe enrugas sobre a túa escura cella;
                                      e remexes coma observado pola Aurora da Creación.

                                                 Lord Byron (1788-1824)


      (Publicado no ano 2012, no nùmero 176 da revista Encrucillada).